Recapituleren

 Waar ga ik beginnen? Al wat langer dan de laatste dagen houdt het me bezig, dat ik behalve een hoop lol en tevredenheid in mijn leven ook een stevig portie onvrede blijf houden. Dat een weekje Barceona leuk is, behoeft waarschijnlijk geen betoog. Dat buiten de deur eten in een fatsoenlijk restaurant genieten is, lijkt me ook niet zo vreemd, al is mijn vader daar in zijn leven nooit een liefhebber van geworden. Maar deze zaken hebben een andere kant, die mij op een vreemde manier blijft storen. Ze kosten tijd èn verstoren daarmee het bezig zijn met mindere geneugten, die daardoor nog meer moeite kosten om er mee bezig te zijn, dan ze sowieso al kosten.

 Ja, het lijkt verdacht veel op gezeur, maar is dat toch niet. De grootste tegenvallers bij de hele omgooi-actie in mijn leven zijn de tijd en de moeite, die het allemaal kost en ik me moet getroosten. Ik maakt dan af en toe wel grapjes over dingen, die vanzelf zouden moeten gaan, maar geheel gespeend van enig waarheidsgehalte is dat niet. Vanzelf gaat niks, dat heb ik altijd al geweten en niet altijd weten te waarderen, maar teveel moeite en zelfs tijd kosten dingen inmiddels sneller dan gedacht. De moeite heb ik er gewoon minder voor over dan voorheen en de tijd lijkt een schaarste goed geworden.

 Het levert de tegenstrijdige mix op, dat ik vanwege de tijd de neiging heb een stap sneller te lopen en het vooruitzicht van de te investeren moeite mijn hakken in het zand duwt. Alles kost meer tijd dan me lief is en meer moeite dan ik er voor over heb. Zelfs Barcelona sec qua afwezigheid, omdat er nog zoveel moet, wat ik dan weer niet doe, als ik thuis ben.

 Het huis bouwt zich niet vanzelf af, de inrichting komt niet uit de lucht vallen, planken vormen niet uit eigener beweging een boekenkast, een kip niet zonder mijn tussenkomst soep, zoals ook woorden niet automatisch een blogbijdrage samenstellen. Gelukkig maar, dat vind ik te leuk om het niet zelf te doen, maar dat kost weer tijd, meer tijd dan zou mogen om de rest niet in de knel te laten komen. Nu wordt het wel gezeur.

 Misschien ligt het allemaal veel simpeler. Mijn leven is veranderd, maar mijn gevoelsmatige planningsruimte werkt nog met de oude, achterhaalde cijfers. Ik slaap geen 4 uur meer maar soms wel 10 of ligt tenminste zolang in bed. Dat is een hoop tijd minder. Mijn conditie is niet meer wat ie 20 jaar geleden was. Kan nog wel genieten van 'eindeloos doorgaan' met dingen, maar dat is toch niet meer het 'eindeloos' van voorheen. Je wordt ouder, kunt minder, wilt meer. Zoals al vaker geconstateerd: een mens is een raar wezen.