Een smet op een prachtige week. Nee, niet de buurman. Dat wist ik al en is ver genoeg van mijn bed om er niet door van slag te raken. Nee, na een half uur Donna roepen, viel mijn oog op een plastic zak in de schuur. Donna kon me niet meer horen. Gestrekt, de voorpoten over elkaar gekruist alsof ze lag te soezen. Ogen half dicht. De rechterzij grijs van de modder ipv haar prachtig glimmend zwarte vacht. In deze tijd van het jaar kun je gelukkig ff wachten met onder de grond stoppen. Dat heb ik maar gedaan. Kon ik mijn routine perfectioneren.
Als het omgaan met de dood de diepere zin van mijn move naar het Roemeense platteland is geweest, dan laten die machten er geen gras over groeien. En weer de leukste van het stel.
Sissi loopt piepend en zoekend rond. Die zoekt duidelijk haar spelgenoot. Waarschijnlijk is het nog niet zo lang geleden, dat Donna het leven heeft gelaten. Hoewel .... misschien is die gewoon krols. Benieuwd waar de verzorger het diertje heeft gevonden. Op straat of op de binnenplaats. Auto-ongeluk of door de honden aangepakt. Ik gok voorlopig op het eerste. Dat geeft een beter, sorry, minder slecht gevoel.
Update: Een auto is het niet geweest. Wat cq wie dan wel zal gissen blijven. Niet best.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten