Mijn woorden hebben toch echt voorspellende waarde maar dan in omgekeerde richting. Voorzie ik een vooruitgang in met gevoelsbeleving kachelt mijn humeur bijna stante pede naar beneden. Zie ik activiteit gloren. Draait het systeem weer vast. Gisteren uitgebreid de zon bejubelt. Vanochtend regende het.
Mijn mond houden en gedachtenoverwegingen van deze aard uitsluiten? Het zal weinig uithalen, vrees ik. Gewoon maar realiseren dat, als ik lyrische neigingen krijg de werkelijkheid vaak op het punt staat andere keuzes te maken. En dat natuurlijk zonder overleg.
Of gewoon te traag in het genieten? Zodat, als ik eindelijk besef hoe mooi, makkelijk, prettig, aangenaam en/of handig dingen/omstandigheden zijn, ik het moment alweer gemist heb, dat de beweging de top is gepasseerd en de weg naar beneden heeft genomen. Zoiets zou heel best kunnen. De snelste ben ik nog nooit geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten