"If you like, do the kitchen under the cupboards, so we can close that."
"I use water?"
"Under the cupboards, yes, but first de vacuümcleaner."
Op momenten als deze voel ik me als een kleuteleidster, die voor de zoveelste keer vertelt hoe je een strik maakt, je jas dichtknoopt of de stoel aanschuift als je naar huis gaat. (Doen ze dat nog tegenwoordig?). Dat laatste is trouwens iets, wat ik Mariana nog nooit heb zien doen als we ergens van tafel zijn gegaan. Maar soit, de hoop is, dat ooit een soort gewenste routine ontstaat, danwel blijft hangen en ik mijn stuurtaak kan afbouwen.
Als je dan niet zolang na de korte WhatsApp-uitwisseling thuiskomt en ziet, dat alles in de keuken is gebeurd, behalve het deel onder de keukenkasten, dan zakt mijn geloof in het menselijke communicatievermogen een eind richting de normale winterse temperaturen in deze streek.
Misschien is dit wel ons grootst verschil- cq wrijvingspunt. Een soort opvoedingsclash. Mariana zou tig keer per dag met de bezem door het huis gaan en liefst wekelijks de ramen lappen, maar verder reikt de invulling van huishouden nauwelijks. Ik veeg mijn voeten, trek mijn schoenen uit en besteed geen aandacht aan wat buren over mijn ramen zouden kunnen zeggen. Een hardere werker dan ik, maar je moet wel vertellen wat moet gebeuren of iets moet misgaan, dat is ook duidelijk. En dat vertellen, ach, had haar oma het maar gedaan, ipv haar 40 jaar de kont nadragen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten