Het klinkt overdreven, maar is het niet. Half drie wakker en het terug zijn in Coves vliegt me aan. De eerste klap van Donna's dood achter de rug is er ineens een berg 'moeten'. Het zorgeloze van de afgelopen dagen wordt bruut aan de kant geschoven door de realiteit van het komende dagen. Het hele lijf verzet zich, zet zich schrap in tegengestelde richting. De afkeer nooit zo heftig en duidelijk gevoeld.
Wat is veranderd tov het enthousiast bezig zijn voor vertrek? Moet ik het animo terug voor elkaar boksen? Wordt dit het mechanisme bij iedere terugkeer? Ditmaal dramatischer aangezet door Donna's dood? Terugvechten in het normale bestaan? Zo ja, dan kan ik het reizen cq wegwezen beter beperken en er zeker geen maandelijkse of 2-maandelijkse bezigheid van maken.
Ik mis het katje maar meer nog het zorgeloze bestaan in Barcelona. Hoewel .... de fysieke onrust heeft me ook vorige week niet ongeschonden door de dagen laten komen. De relatieve zorgenloosheid van het leven op het Roemeense platteland heeft zich in een hoek laten drukken door de ervaringen in Barcelona. Was dat bij Parijs of Maldives ook het geval? Bij die tropentrip wel maar ook anders, maar Parijs niet echt. Hoe het ook zij. De kaarten moeten opnieuw geschud. Het spel dat leven heet, gaat verder met de volgende ronde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten