Het is niet alles rust dat de klok slaat, maar ieder dag vallen me de laatste tijd rustmomenten ten deel. Bij het lezen van een boek, bij het overdenken van wilde plannen of zoals vanmiddag bij het opvouwen van de schone was. Ik zou, bedacht ik me onder het vouwen van de was, de dingen die ik doe op dezelfde manier moeten benaderen, als ik tegen het lopen van een lange afstand aankijk. Het genieten van de beweging, de cadans.
Begin van de middag trouwens eerst een uur gelopen, voordat ik me over de was ontfermd heb. Het kwam in me op, toen ik voor het schuurtje met de jonkies stond en moeders, die ik wilde voeren, nergens te bekennen was. Het deed goed. Het is geen prachtige maar wel een mooie dag en het lopen dus geen straf. Een uur is niks en toch ook in dat uur meer rust om naar de dingen om me heen te kijken, dan ik in de auto zou hebben gehad. Stilstaan en naar het smeltwater kijken, dat zich een weg baant in de berm, is met een auto een beetje moeilijk. Nog afgezien van het feit, dat je achter het stuur niet in staat bent om je oog op zoiets te laten vallen.
De eerste trainingskilometers? Wie weet. Maar dat zouden behalve langere trajecten mn regelmatige trainingsmomenten moeten zijn. Het zijn niet zozeer die 25-30 km per dag, die gaan aantikken, maar het feit dat het niet bij een eenmalige exercitie blijft. Je geen tijd hebt voor stijve spieren noch voor schurende schoenen. Voor het herstel heb je een avond en een nacht. In die tijd moet je ook zien wat je met overnachten doet en hoe je de innerlijke mens verzorgt. Het beeld begint te vormen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten