Eind van de middag. Iets later dan normaal. De honden gevoerd, drie ervan aan de lijn genomen en voorzichtig de grote poort geopend. Lady en haar lover lopen naar buiten. Dat gebeurt rustig. Dat is ook de bedoeling. Met alleen mijn eigen dames aan de lijn stuift Flokkie altijd als een wilde de poort uit, rent eens alle mogelijke kanten op, blaft onophoudelijk en mocht er iemand in de buurt staan, lopen of fietsen dan leeft die zich in die richting uit. Doet verder niets, zeg "Boe!" en ie rent weg, maar prettig is de indruk niet. Vooral niet omdat (haast) iedereen hier weliswaar honden houdt, maar er in feite ook bang voor is cq er niet mee kan omgaan. Ik snap dat niet, maar goed. Flokkie zit dus alweer wat weken aan de lijn en dan is het de rust zelve.
Na wat gescheld, gedreig en vermanende toespraken verdwijnt nu eigenlijk iedereen van de straat als ik verschijn met de honden. Raar gedoe. Ik krijg direct van die Western-visioenen van stoffige, lege straten, dreigende muziek en een onvermijdelijk pistoolduel. Men snapt er hier dus werkelijk geen ruk van. Hoe wil een hond wennen aan de aanwezigheid van derden als iedereen bij het verschijnen van de beesten de plaat poetst? Wat voor indruk geef je de honden? Die ene keer dat er wel iemand verschijnt, wordt er alleen maar moeilijker door.
Dat geblaf is niet alles. Ik ben de eerste om dat toe te geven, maar zonder mensen valt er niks te corrigeren (door mij) en is er niks om aan te wennen (voor de honden). Het geklaag van de dorpsgenoten in dit deel van het dorp zal er zeer ws niet minder op worden. Maar leg hen eens uit, dat ze dat voor het grootste deel aan henzelf hebben te danken ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten