"De dood is er voor mijn gevoel meer niet dan wel. Da's een grote verandering. Soms vergeet ik 'm gewoon." Een gedachte van drie dagen geleden, die op het moment van neertikken in conceptvorm is blijven steken. Iets van een mengeling met bewust en onbewust. Het zijn van de bedenksels dan wel gewaarwordingen, waarvan je weet dat de werkelijk ze snel zal inhalen. Waarvan vanmiddag acte.
Na het maaien in de tuin in de aanloop naar de lunch sloeg ineens de stemming om en niet alleen de stemming. Verder dan ergens in de loop van de middag zag ik mijn bestaan niet meer reiken. Moeilijk te zeggen of eigenlijk helemaal niet, waar het vandaan komt, want geen enkel aanleiding. Maar het is er geen greintje minder werkelijk om. Een vorm waarin dit thema af en toe om de hoek komt kijken. Gelukkig niet te vaak en zoals al geconstateerd ook steeds minder.
Met een wee gevoel in je buik mag je je dan overtuigen van het feit, dat het niet alleen nergens opgebaseerd is, maar zeer ws ook nergens op slaat. Een weinig overtuigende bezigheid op het moment, dat net de poten onder je vandaan zijn geslagen. Wat is waar en wat niet, tenminste waarschijnlijkerwijs. Spring maar. Daar beneden ligt een matras. Echt waar! Je ziet niks. Kunt niet over de rand kijken. Spring, want het dak, waar je op staat, staat op het punt om in te zakken. Zegt men. Wat dan? Hoe heet wordt de soep gegeten? Vandaag was het weer Gaspacho.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten