Stel ik zou hier in mijn eentje leven. Met niks en niemand wat te maken hebben, zolang ik achter mijn poort blijf. Alleen leef kortom. Genoeg ervaring om me er een beeld van te vormen. Hoe zou het leven er dan uitzien? Anders?
Honden moeten uitgelaten, katten verzorgd, koken voor de leuk, afwas voor het schone gerei, bed verschonen voor het genot, badderen, bloggen, een beetje achter de Pc hangen, ambtelijk/administratief geërger, lezen waar en wat mogelijk is en mijn tanden stuk bijten op de tuin. De inrichting valt voorspelbaar uit de boot en zelfs dat zou in onregelmatige oprispingen ws alsnog aan de orde komen. Geen noemswaardige verschillen kortom en al helemaal niks wat in het oog springt.
Dan kun je toch moeilijk anders dan constateren, dat je een leven leidt naar wens. Niet dan? Waar blijft dan dat "Ha, lekker!"-gevoel? Waar is de tevredenheid? Kan ik wel weer (en terecht!) over het 'moeten' beginnen en dat ik daardoor te weinig toekom aan het 'willen', maar dat vogeltje gaat maar voor een deel, misschien zelfs maar voor een klein deel van het verhaal op. En de rest dan?
Ik ga bijv. tweemaal per dag met de honden naar buiten. Meestal is het droog, vaak zelfs prachtig weer. Ik vind de honden (meestal) erg leuk. Loop graag. Etc. En toch geniet ik maar op een beperkt aantal momenten van dat wat ik doe. Mn als ik me de rust gun om het tot me door te laten dringen. Alsof ik het me moet toestaan. Klinkt verdacht naar mindfulness. Brrrr.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten