Stukjes schrijven over ideeën, die in je opkomen, maar weer verdwenen zijn, voordat je ze in toetsaanslagen hebt weten vast te leggen. Er was iets. En mooie formuleringen of fulminaties ook. Maar wat was het ook weer? Het is als met dromen, maar dan overdag. Soms lukt het, als je het in sleutelwoorden weet te vangen. Maar ongeregistreerd willen ook die er af en toe van tussen. Alles dan maar direct op je smartding vastleggen?
Het doet me een beetje denken aan de periode, waarin ik mn mijn vakanties tot me nam door de lens van een fotocamera. Bang een beeld te missen. Mijn wereld gaat niet ten onder aan een misgelopen gedachte, laat staan dè wereld. En mijn blog komt absoluut geen aandacht te kort.
Maar het irriteert me, die wegglippende gedachten. Dus je graaft wat. Kietelt je neuronen. Probeert serieus terug in de tijd te gaan, de afgehandelde uren terug te draaien. En dan voel je je ineens voor lul staan. Ergens vandaan klinkt gelach, doortrokken van leedvermaak. Ff is daar de neiging om je er helemaal in te gooien, maar gelukkig licht de zinloosheid van de actie je pootje. Laat maar gaan. Wat niet beklijft kan niet belangrijk zijn (geweest). En zo wordt steeds meer minder belangrijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten