Schijters

De wonderlijke angst voor mijn honden. Iedereen heeft hier een of meer honden. Agressief waakse en territorium bewakende kutkrengen. Maar allemaal van die broekbandbijters. Het formaat, dat je in het nekvel grijpt en buiten zet. Nu kun je de mijne best in het nekvel grijpen, maar daar heb je ze niet mee naar buiten.

 Honden hebben en met honden om kunnen gaan zijn absoluut twee verschillende dingen. Is me al jaren bekend, maar het is ronduit verbazingwekkend en meer nog teleurstellend, als je concreet met dat gegeven geconfronteerd wordt. Iedere hond weet hier vast wel wanner hij of zij moet wieberen. Een stok is er om voor weg te wezen. Meer opvoeding wordt er echter niet aan besteed. De rest zoeken de beesten dus zelf uit. Ze bakenen naar eigen inzicht 'hun' deel van de straat af en blaffen tegen alles aan, dat door die alleen voor hen zichtbare grenzen breekt.

 Hebben ze natuurlijk ook bij de mijne gedaan en doen ze nog steeds. Alleen geven die van mij geen schoege. Beneden een bepaalde hoogte is duidelijk niet aan hen besteed, als het alleen maar blaft. Een tweetal grotere honden, die dan ook prompt niet alleen maar blaffen, maar ook iets van contact proberen te leggen, krijgen die aandacht wel.

 Maar om de honden ging het niet. Het is verbazingwekkend om mensen te zien terugdeinzen, van de fiets af te stappen en moeilijk in mijn richting gebaren of lopend te passeren en allerlei kreten te slaken. Ze zouden willen, dat al dat ongemanierde hondenvolk zich zou gedragen als mijn tweetal. Het nest zou een stuk rustiger zijn als je er doorheen zou lopen.