Onderwerpen genoeg. Nu nog uitwerken. In feite zijn onderwerpen een soort Tweets, gedachtenflarden die je vastlegt en waar je later aan rekt en trekt, over door filosofeert, fantaseert of associeert. De mogelijkheden kennen weinig beperkingen. Ik ga mijn dagen niet herkauwen, al bezondig ik me daar inmiddels af en toe wel aan. Ik ga mijn relatie niet bespiegelen, maar ontken niet het bestaan ervan. Ook mijn eigen persoon kent zo z'n verlangen naar privacy.
Vergelijk het met een bezoek aan de plee IRL. Er zijn mensen, mn vrouwen, die toiletbezoek enkel in gezelschap plegen te doen misschien wel kunnen. Voor mij is het meer de enige plek en het enige moment waarop ik door niks en niemand lastig gevallen, laat staan bekeken wenst te worden. Een spiegel, hotels hebben er een handje aan, is eigenlijk al teveel. Ik ben het dan wel zelf, maar voel me toch bekeken.
Zoiets geldt ook voor delen van mijn leven die gevrijwaard blijven van presentatie in het blog. Vanzelfsprekend ga ik ze niet benoemen. Zou wel erg stom zijn. Bovendien zijn mijn eigen, vrijwel dagelijkse aantekeningen altijd net wat minder subtiel. Ergens in mijn achterhoofd zit een reserve ingebouwd. Mijn moeder zal het niet meer lezen, maar dat was/is nog mijn minste voorbehoud bij het schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten