Iedere keer als ik in de tuinkamer moet zijn, gun ik me een paar ogenblikken om het gebubbel van de gistingsflessen te genieten. Het gaat gestaag door in alle vier de flessen. Duizenden, nou ja, in elk geval honderden belletjes per seconde, die naar het opperrvlak van de aanstaande wijn stijgen en de koolzuur via het waterslot naar buiten duwen. Ook daarbij nog steeds minimaal seconde-tempo. Een proces waar je normaal gesproken niks aan hoeft te doen.
De beide flessen met rode wijn zijn prachtig diepdonkerrood, de witte is van smerig okerachtig inmiddels bij iets lichtgeels aanbeland en de mix van het huis gaat duidelijk niet echt rood worden en is nog te troebel voor conclusies. Die loopt dik tien dagen achter op de rest en dat is aan de heftigheid van het gisten te zien. Bezig met een inhaalrace. Aanmoedigen is overbodig. Voel meer voor bewondering.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten