Bijna zeven weken geen deel meer uitmakend van het leven op het ondermaanse. Bijna zes weken onder de grond. Bij de details daarvan maar niet te lang stilstaan. Is wat veranderd sindsdien? Afgezien van het voorspelbare geëmmer rond de afhandeling van het nalatenschap heb ik niet het idee, dat er iets is veranderd. Ik ben niet meer of minder bezig geweest met haar. Definitief afscheid van haar heb ik meermaals genomen. Het heeft gewoon ff geduurd, voordat ze er invulling aan heeft gegeven.
Hoewel, als ze het zelf voor het zeggen had gehad, was ze een paar jaar eerder vertrokken. Grof geschat, denk ik, zo'n 3 jaar langer geleefd dan haar lief was. De 85 jaar daaraan voorafgaand zullen weinig momenten van spijt hebben gekend. Ze heeft haar leven naar eigen inzicht geleefd en de mensen in haar directe omgeving gedwongen haar te volgen dan wel te accepteren. Zo'n beetje zoals een deel van de club nou denkt de rest hun mening en manier van aanpak op te kunnen leggen. Appels en bomen. Alleen liggen de verhoudingen nu iets anders.
Ga ik me haar op een speciale manier herinneren? Denk het niet. Het is cru, maar voorbij is voorbij, weg is weg. Ook mijn vader komt maar zeer zelden voorbij en daar is in de voorbije 17 jaar nauwelijk verandering in geweest. Het is het afsluiten van een hoofdstuk, het dichtslaan van een boek. Ik blader zelden terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten