Ella Vogelaar. Weer zo iemand waar je in feite niks mee hebt, maar waarvan de dood er dan toch verhoudingsgewijs harder inhakt, dan je zou mogen veronderstellen. Nee, geen overmatige treurnis of een te ruime bocht en de baan verlaten. Ditmaal is het de oorzaak, die door alle ander bezigheden heen me bezig blijft houden.
Depressie, depressief. Mensen springen voor treinen of van flatgebouwen, drinken zich naar de eeuwige jachtvelden of slikken een dodelijke portie chemicaliën. Ik heb het in mijn min of meer directe omgeving allemaal meegemaakt. En steeds weer vrg ik me af, hoe ver mensen over een rand geduwd worden of zich geduwd voelen om die laatste terminale schrede te gaan.
Ik ben na Y's dood vanalles gediagnosticeerd. Depressief was daarin de rode draad. Pillen, poeiers en drankjes te kust en te keur. Heb een tijdje zooi geslikt omdat de paniekaanvallen de pan uit swingden. Daar twee- tot driemaal zolang mee bezig geweest om er weer vanaf te komen, dan ik het voor het gewenste effect heb gebruikt. Maar dat deprie-gedoe leek me toch meer iets van doorgaan, doen, bezig blijven, etc. Op dat terrein de farmaceutische industrie niet gesteund.
Slechte perioden meegemaakt, ik ga me niet op de borst kloppen noch het ontkennen, maar blijkbaar toch steeds weer de goede kant op afgeketst. Sowieso nooit met het idee gespeeld om er een eind aan te maken. Ooo, het had een aantal malen best afgelopen mogen zijn, maar niet door ingrijpen van mijn kant. Maar blijkbaar kan het wel over die rand heen schieten en besluiten mensen een punt achter hun bestaan te zetten. Het intrigeert me, maar snappen doe ik het niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten