Onwillige spieren bevorderen niet het bezig zijn met het blog. In feite werkt het beter dan mediteren. Je bent met weinig anders bezig dan die stomme rug. Niet in de laatste plaats omdat weinig bewegingen geen draadje naar de rug hebben en met regelmaat een onbedoelde verkramping er nog eens overheen gaat. Ongewild span je de boel vaak aan en moet je eerst ontspannen (uitademen) waarna blijkt dat het ook best zonder die irritante club kan.
Bewegen doet, zoals bekend, goed, maar heeft ook z'n grenzen. Na een ochtend pogen om me enigszins nuttig te maken, was het na de lunch wel bekeken. Lunchtijd, want aan eten moest ik niet denken en Mariana was niet in huis. Dat is de uitdaging voor straks na de honden.
Een kleine, gekrompen wereld is het, waar je in terecht komt. Kan me een beetje voorstellen, hoe mijn moeder zich gevoeld moet hebben met al haar fysieke beperkingen en de gaten in haar geheugen. Kan me ook steeds meer voorstellen, hoe het is om je leven tot het zitten op een stoel te beperken, moeten beperken. En dan mag je nog blij zijn, als je in de luxe situatie verkeerd van een familie bestaande uit meerdere generaties in hetzelfde (grote) huis.
Bed uitgebonjourd, het ontbijt naar binnen slobberen zonder gebit en buiten in het zonnetje op je eigenste stoel gezet. Kun je het reilen en zeilen van de rest nog van commentaar of hoofdschudden voorzien. Of de passerende auto's tellen. Je nog aanwezige krachten heb je nodig om 's avonds weer in bed te komen. Oud voelen, oud zijn .... wat zal ik ervan zeggen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten