Over het algemeen worden ze gezien als vervelende of zelfs gevaarlijke beesten. Vaak te danken aan het gedrag van de mens zelf. Ik heb altijd geleerd om rustig te blijven en de beestjes, indien nodig, met een trage handbeweging wegduwen. Ik ben vast wel een keer gestoken èn heb geen last van overgevoeligheid maar verder vooral geen last van die dieren.
Dat verandert in het najaar. Dan zoeken ze ineens de omgeving van de mens op, dringen huizen binnen, etc. Niet dat ze verder veel doen. Hun taak zit erop. Ze zijn afgedankt en hebben niet meer zolang te leven. Een beetje suiker nog en uiteindelijk liggen ze voor lijkje.
Als je weet, dat ze stervende zijn, kijk je anders aan tegen de rondkruipende beestjes. Druk gewerkt in het seizoen en nu overbodig en niet geschikt om de winter te overleven, snakkend naar wat zoetigheid voor ze de pijp uit gaan. Ik laat ze inmiddels ze mogelijk met rust. Wat resulteert in de nodige dooien op de vensterbanken.
Dat dit ook geldt voor vliegen, muggen en onzelieveheersbeestjes, is een andere zaak. De eersten liggen mn in de badkamer overal dood rond. Zwemmen mn in de wc-pot of in bad als er water in staat. Water trekt hen blijkbaar aan. Geen genade mee. Ik trek gewoon door. Muggen vallen je 's nachts lastig en waar het kan, plet ik ze. De olhbeestjes hebben weliswaar mijn sympathie, maar die trekken soms zo massaal naar binnen dat stofzuigen de enige oplossing is. Wespen mogen blij zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten