Nou, het meest in het oog springende resultaat van vandaag is, dat ik nu weet hoe het voelt, als ik op mijn tachtigste nog een perceeltje wil omspitten. Allemachtig wat een lijdensweg die laatste vierkante meters. Kan me niet heugen ooit met zo'n onwillig lijf te maken te hebben gehad.
In het begin was het voldoende om af en toe van het landschap te genieten. Niks nieuws en voor vandaag weinig verrassend. Conditie ruk. Tempo zoek. Motivatie ook al beter geweest. Om geen problemen met het spitten te hebben, had ik de hele zomer minimaal één perceeltje moeten omspitten, enkel en alleen om iets van spitroutine in stand te houden. Het tempo, waarin je op deze leeftijd de routine van vanzelsprekend geachtte of net weer bijgeschaafde handelingen verliest, is droefmakend.
Het kost je weken intensief bezig zijn om een activiteitenniveau te bereiken, waarbij je al rekening houdt met het feit dat je geen 25 en ook geen 45 meer beent, en in een week of wat ben je het gewonnene alweer grotendeels kwijtgeraakt. Dat betekent het al eerder geconcludeerde, dat er een moment aan komt, dat je langer bezig bent met het bezig zijn mogelijk maken dan met het bezig zijn zelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten