Het eerste, nee tweede na de constatering dat het deze dag ook niet gaat worden, wat me vanochtend te binnen schoot als gedachte was "Het schiet niet op zo." Nee, dat doet het niet en is ook het allerlaatste wat je in dit soort situatie kunt verwachten. Als het ook maar een beetje zou opschieten, zou het allemaal half zo erg of minder zijn. Dat is inherent aan vastlopers. Niet dan? Het is zoiets, als je storen aan het gebrek aan licht in een maanloze nacht, aan de overmaat aan suiker in cola of het doden van dieren, als je geen vegetariër wilt zijn.
Rest je weinig meer dan een zekere gelatenheid, tenzij je de cola voor water inruilt. Waar komt die cola ineens vandaan? Ik heb niks met cola en behalve in mijn Trianon-fase met al z'n baco's in de kleine uurtjes is het iets, waar ik normaal gesproken een grote boog omheen maak. Vies spul. Maakt de noodzaak van enige gelatenheid er niet minder om. 'Water' is in de huidige omstandigheden geen alternatief. D'r zijn geen alternatieven.
Laat ik de boel de boel neemt de frustratie alleen maar toe. Doen en mn hakken zijn de enige oplossende krachten. Goede momenten bestaan in langslepende zaken niet meer, dus wachten daarop heeft geen zin. Met een beetje geluk is minder pijnlijk misschien nog mogelijk. Verder de focus op de einder en ieder opduikend 'Waarom' direct in de kiem smoren. Niet over tijdverspilling noch over energieverbruik zeuren. Eigenlijk is het zoals bezig zijn met een lange wandeling. Alleen doorgaan brengt je naar het eind. Waarom trekt me dat aan en staat me de parallel in mijn bestaan tegen? Zou het iets met eigen keuze te maken kunnen hebben?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten