Ik begin te snappen waarom de meest mensen (zonder morfine) wegzakken in slaap in aanloop naar hun grote overstap. Het lijf is dan zo uitgeblust dat je de mentale kracht niet meer voldoet om je tegen het gaan te verzetten. Nee, zover is het nog niet, hoewel de nodige scenario's natuurlijk de revue zijn gepasseerd in de afgelopen 48 uur, maar niet meer willen en wel kunnen is heel iets anders dan omgekeerd. En dat omgekeerde was af en toe wel te proeven.
Maar weer in de benen en aan de slag met de dag. Hopelijk trekt de hele toestand verder bij vandaag. Niet de manier om een mnd met zo'n goede 1 en misschien wel 2 weken af te sluiten. Beetje klooien in de tuin en al het verdere maar gewoon op me af laten komen. Groots uit eten was een mooie geweest. De beperkingen daarvan zijn net de bühne gepasseerd. Drie jaar geleden huppelden we met paard en wagen door Sibiu op weg naar een kerkje in het openlucht museum Astra.
Drie jaar alweer. Alweer? De tijd is zo 'im Großen und Ganzen' niet echt gevlogen. Stilstaan blijft ie ook niet. Om in de bouwsferen te blijven nadert de casco-afronding maar is het geheel nog niet volledig bewoonbaar. Dat mag zowel letterlijk als figuurlijk genomen worden. Nu ga ik het niet hebben over 'als ik dat mag meemaken' maar qua gebouwen gaat het nog wel een jaartje duren en met de tuin erbij zeker twee. Als alles een beetje in lijn wil vallen valt op de 5 jaars grens wel wat te vieren. Hopelijk tegen die tijd ook dat speciale plekje gevonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten