Een hoop uren in de tuin. Bij 'normale' grond en dito onkruid had ik wel drie perceeltjes kunnen doen. Nu is het bij een halve gebleven. Het is moeilijk voorstelbaar maar weinig anders van te maken. Goed dat het meer om de bezigheid dan om het resultaat gaat, want anders had ik me een frustratie opgelopen van hier tot Tokio. Ja, altijd weer Tokio of Tokyo, dat maakt voor de afstand niks uit.
Meermaals mezelf moeten toespreken in het kader van 'de weg er naar toe is belangrijker dan het aankomen'. Zo gesteld klinkt het ook direct veel te zweverig. Maar behalve dat er nog een stel plantjes van vorige week vrijdag smachten naar de volle grond, is het werk vooral voorwerk voor de komende jaren. En als ik dan dit stuk zie, waar ik nu bezig ben, dan zakt de moed me in de schoenen cq betwijfel ik of het zonder chemicaliën gaat lukken. Dat deed ik al, volgens mij.
Vorig jaar weinig of niets mee gedaan, maar het jaar daarvoor weldegelijk bewerkt. Dus omgespit en wortelzooi verwijderd. En dan heb ik het niet over de akkerwinde of van dat vervelend wortelend gras maar over de smeerwortel. Die is niet te missen en kan ik niet anders dan ze twee jaar geleden naar eer en geweten verwijderd te hebben. Nou, dan groeien de stukjes die achterblijven als kool. Zou je het kunnen eten heb ik uit die vierkante meters van vandaag een stevige maaltijd voor een gezin met 3 opgroeiende koters getrokken.
Da's de natuur waar ik het gisteren over had, daar hoef je je als mens werkelijk geen zorgen over te maken. Geologisch gezien dan en mn voor de vegetatie. De rest loopt net als de mens een tijdje mee en verdwijnt dan weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten