Bewolkt buiten. Een uitnodiging om werk te maken van het spitten? Zo zou je het wel kunnen zien. Misschien moet ik dat ook maar doen. Laat ik de omstandigheden ook eens iets goeds toedichten. Onwillekeurig schiet dan door me heen, dat ik dàt en dàt en als dan ook dàt etc. zou kunnen doen. Zo'n beetje wat mensen vaak hebben, als ze ergens heen gaan, waar ze nog nooit zijn geweest, bijv. een grote bekende stad. Dan willen ze 1000 en tig dingen in een paar dagen tijd, een paar honderd procent meer dan ze normaal in een jaar uitspoken.
Dat heb ik, mocht ik het ooit al eens gehad hebben, al eeuwen geleden achter me gelaten. Waarom lukt dat bij de normale dagelijkse beslommeringen niet? Mens kan toch vreemd in elkaar zitten. Nu zijn er geen terrassen in de tuin, waar ik kan neer ploffen tussen het spitten door, laat staan spittend. Er lopen ook geen massa's (gelukkig maar) bezienswaardigheden op twee benen rond. En de kelner met dat volle glas koele witte wijn, als het vorige met smaak geleegd is, is letterlijk in geen velden of wegen te bekennen. Dus misschien zijn de situaties niet geheel vergelijkbaar, maar toch. Beide zijn leuk, in principe dan, maar anders.
Op een terras kan ik naar de tuin verlangen en in de tuin snak ik naar een terras. Het is als van LpM willen genieten in het midden van Parijs, nee, Rome, dat past beter. Onmogelijke combinaties. Tussen aanhalingstekens zijn die altijd wel lekker om mee bezig te zijn. Zonder frusteert het enkel. Zou een stoel, tafel, parasol, wijnkoeler met inhoud en een glas de oplossing kunnen zijn? Ik ga het proberen, maar niet vandaag. Geen terrasweer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten