Een werkweek was me dat. Een week van/vol werk. Een weeklang. Een unicum volgens mij in de laatste, dik tien jaar. Ik zal me wel vergissen, maar voor het gevoel maakt dat niks uit. Niet voor het fysieke deel en niet voor de aanslag tussen de oren. Een wals op stoom. Meegesleept. Vermoeiend, da's zeker. maar niet onprettig. Goed ook dat die week voorbij is. Niks zo verneukeratief als je van de ene start op de andere gooien. Vooral als het zoiets concreets als bouwen cq slopen is.
Bezig zijn, doorgaan, verder trekken, onderweg zijn ... de beste voorwaarden om ballast kwijt te raken. Nooit stilstaan. Niet reflecteren. Het verleden geen kans geven je bij te benen. Alles wat ik net niet meer wil, behalve dat kansloze verleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten