Begin mei, de zomer is nog ver weg en een dag zo méditerraan zomers, ik ken dat alleen uit Umbrië. Van die vakanties zijn ze me tenminste bijgebleven. Van die middagen dat een muur van warmte je het spontaan naar buiten treden onmogelijk maakt. Het oude huis in Ferentillo, of eigenlijk in het nabij gelegen gehucht Ancaiano had een betere afscherming tegen de kracht van de zon. Ook midden in de zomer. Simpelweg bijna geen ramen en muren van ruim een halve meter dikte. De deur naar het terras-balkon op het zuiden was een poort tussen twee compleet verschillende werelden. Binnen koel, bijna koud, spartaans, oud, donker. Buiten koude witte wijn, een grote parasol, moderne vloertegels en het genadeloze licht van de zomerse zon met vuurloze bbq-potentie.
Hier is de overgang iets minder heftig maar voldoende om ongemerkt je pas in te houden, als je over de drempel naar buiten stapt. Alle honden liggen uitgeteld op de koelste plekken. Katten zijn nergens te vinden. Ik heb me voorgenomen morgen (nog) eerder het bed te verlaten en zonder koffie de tuin in te duiken. Doe ik dat niet, zie ik het dit jaar niet meer gebeuren.
Het is zo'n dag waarop de voldaanheid en onvrede elkaar in evenwicht houden. Of is het een patsstelling? Dit komt het dichts bij mijn voorstelling van 'Leven'. Als ik inadem voel ik het doordringen tot in de puntjes van mijn tenen. En bij het uitademen is er niks meer dan het grote niets. Vingers tintelen denkbeeldig. Ik hoef mijn ogen maar te sluiten en het is een en al rust dat me omgeeft. Dorp lijkt kilometers ver weg. Een gevoel van verlatenheid, afzondering, onbereikbaarheid stemt me blij. Ik zou nou dood neer kunnen vallen en daar vrede mee hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten