Tja, dit schiet op. Je zet door. Je lult jezelf richting de tuin. Trekt je werkschoenen aan. Denkt bij de eerste druppels nog "Kom op zeg, ik ben geen watje". En denkt ff later "Maar geschift ben ik ook niet". Welgeteld één voer, 2 strekkende meters omgespit en de spade kon weer schoongemaakt en ik naar binnen.
Ik zal er niet over beginnen, maar begin me niet over omstandigheden. Godskolere nog aan toe. Ach, wat maakt het uit of ik me met de herinrichting van de Pc of het vormgeven van de tuin bezig hou? Nou ja, alles, als je het mij vrgt. Oké, ik overdrijf: bijna alles. Eerst die lunch dan maar, die ik had willen overslaan en dan zien wat mogelijk is cq mijn pet naar wil staan. De tuin kan altijd nog als de regen niet overgaat in een zomerse plensbui.
Een week, één week ongeverstoord door zieke puppies, weer, fysiek ongemak, ballastberen of aandacht voor Mariana en de wereld zou er anders voor staan. Mijn wereld. Ik heb er net zo eentje gehad een week of wat geleden, maar dat was niet genoeg. En laat ik er 'voor kunnen staan' van maken. Zo makkelijk en meegaand ben ik tenslotte niet. Als je dan eindelijk bezig bent, baal je, als er iets een vlotte voortgang onmogelijk maakt. En al dat geswitch ... Ik krijg er een punthoofd van. Misschien gewoon standaard voor de siësta gaan in de middag. Dat is tenminste weersonafhankelijk en met die inmiddels danig ingekorte nachtjes niet geheel onaantrekkelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten