Zondag. God's voorbeeld gevolgd en mijn bezigheden ff gelaten voor wat ze zijn. Helaas ben ik er niet met dat ene weekje. Zal wel door de aandacht voor het detail komen .... Het grove werk heeft 'mijn voorbeeld' tenslotte al eeuwen geleden gedaan. Ik moet nu netjes tussen de lijntjes kleuren. Da's andere koek dan een beetje klei kneden.
Maar soit. Mariana's terugkeer uit de kerk afgewacht en er op uit getrokken. Zoveel kanten kunnen we niet op hier, al ligt Agnita zo'n beetje in het hart van het land. Geen Sibiu, geen Médias, geen Fagaras maar Sighisoara. Een beetje de toerist uithangen, iets eten en wie weet wat meer.
Onderweg hield de zon het voor het eerst in weken voor gezien. Van toeristische drukte was geen sprake en dus gelukkig geen problemen bij het aan tafel schuiven. Mariana was weer in een nostalgische bui. Een redelijk permanent verschijnsel. Is het niet de tijd met haar moeder, dan heeft ze het wel over haar vader en anders over haar oma. Zo ff de belangrijkste mensen in haar leven op een rij, als je het rijtje omdraait. Dan vloeien er altijd wel een paar tranen, passeren reeds veelvuldig gepasseerde verhalen wederom de bühne en eindigt het in een chaotisch onbegrip voor de veranderingen in de moderne tijd, dwz na 1989.
De romantiek van de goede momenten van het pre-kapitalistische plattelandsleven zijn moeilijk te rijmen met het meer recentelijk alom heersende idee dat (meer) geld gelukkig(er) maakt. Dat heeft niet eens zoveel te maken met het verlaten van een communistische onderdrukkingsperiode. Het was er altijd. Alleen wat eerst beperkt was tot een kleine elite, die ver van je bed vertoefde, zie je het nou bij je buren gebeuren. Zoiets. Mariana heeft daarin iets aangenaam onbedorvens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten