Het is me niet gegund. Net goed en wel bezig in de tuin komt een onweer aanrollen. Droog weekeinde, amehoela. Ik ga me een flatje in en stad zoeken. Mooi overzichtelijk 3 à 4 ruimtes, keuken en badkamer meegerekend en alles wat daar niet inpast direct verpatsen. Klusmaterialen, 75% van de keukenzooi, inhoud van de wijnkelder, gelezen boeken, cd's, knuffels en natuurlijk het tuingereedschap. Koffiemachine de deur uit. Iedere ochtend ergens op een terras aan de koffie met krant en mini. Aansluitend een paar boodschappen voor de bereiding van de lunch, maaltijd genieten, siësta, een boek voorbereiden op z’n vertrek, een klein hapje op de drempel van de avond, misschien nog iets met het blog of op ontdekkingstocht door de stad en dan onder het dekbed en de volgende dag niks meer en niks minder.
Oh shit ik vergeet de honden. Oké, dan maar niet. We ploeteren verder. Telefoonverbinding is er inmiddels mee gekapt. De elektriciteit volgde niet veel later. Gelukkig op tijd de tuin verlaten. Puppies afgedekt. Pc uit stroom en netwerk. Die UPC moet er nog steeds een keer komen. Batterij in de laptop. Kleine twee uur te gaan en dan moet de flauwekul voorbij zijn. Regen laat op zich wachten. Vast vrouwelijk, in elk geval in Frankrijk. Aha, daar begin het te plenzen. Dat was de tuin voor vandaag. Wij switchen naar de afwas op het moment dat de stroom het weer doet. Om nou met keteltjes op het gas te gaan klooien, waar je dan ook nog lucifers voor nodig hebt om het te laten branden …. dat klinkt me te pré-historisch in mijn oren.
Heerlijk, tussen vette aanhalingstekens, al die ongewenste en ongevraagde spontaniteiten. Een dieselaggregaat. Het verdwijnt steeds weer naar de achtergrond, net als een compresser maar dat is een ander verhaal, om op momenten als deze irritant prominent op te duiken. Hoeveel stroom levert zo’n ding überhaupt? Genoeg voor verlichting? Pc? Wat heb je aan dat laatste, als je wolk cq je externe servers onbereikbaar zijn? Zelfs een beetje game is tegenwoordig zonder internetverbinding haast omogelijk. Ooit, ooit gaat dat ‘ns grandioos mis, maar ik hoef gelukkig niet alles een keer meegemaakt te hebben.
De bui trekt weg. Het is wachten op de aansluiting met de rest van de wereld. Vroeger had je dit gewoon met pen op papier gedaan, geen aandacht aan het onweer besteed, hooguit een kaars aangestoken en na de afronding het boekschrift, zo’n dikke grijs gekartonneerde verzameling gelijnde blaadjes, dichtgeslagen. Geen bemoeienis met derden, lezers, digitaal verbonden soortegenoten. Ik heb er nog een doos van vol liggen. Tijd om die eens op te ruimen. Ongelezen de fik erin? Waar onweer je niet kan brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten