Het gaat niet de goede kant op met Frank. De aan de Dom verslaafde Utrechter, waarbij twee jaar geleden in eenen de K-ziekte werd geconstateerd. Het is het bekende verhaal, daar niet van, maar als het dichterbij komt, hakt het het er dieper in. Eerst lijkt het mee te vallen en groeit de hoop, vervolgens wordt die hoop de bodem ingeslagen, omdat de woekering van geen wijken weet. Er zijn weinig vormen van kanker, waar je werkelijk van geneest of mee kunt leven.
Het brengt me weer even terug bij Dorrestein, die niet de weg van de medische illusies heeft gekozen na de K-diagnose in haar slokdarm. Het is begrijpelijk, dat je de tijd waar mogelijk ff wilt oprekken, maar het is ook goed om direct onder ogen te zien, dat het naderende afscheid onafwendbaar is. Niet die sprookjes geloven, die de heren doktoren oa ook mijn vader hebben voorgespiegeld over levensverwachting etc. Het hele gelul over verwachtingen, kansen en mogelijkheden. Gewoon de feiten accepteren, zou een hele industrietak per morgen omzeep helpen.
Neemt niet weg, dat het vooruitzicht van afscheid nemen me niet vrolijk stemt. Maar dat zal en zou het nooit doen, maakt niet uit in/onder welke omstandigheden. Een mens hecht aan dingen, routines en vooral aan andere mensen. Het is nog niet zo ver, maar ik mis 'm nou al.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten