Wat ik me vannacht bedacht, tussen het slapen door, is, dat het misschien lovenswaardig is om op latere leeftijd nog eens energie te steken in een nieuwe start, maar slim is het niet. Het kost je je rust. En dan heb ik het alleen maar over een andere plek, ander huis en dito vrouw. Hoe doen mensen dat, die op hun 75ste nog een keer vader worden? Om bij mijn eigen mensenhelft te blijven? Je weet in alle redelijkheid, dat je het kind nooit volwassen zult zien worden. Dat is zelfs zekerder, dan dat ik ooit het huis af zal zien.
Er is in de laatste tien jaar meerdere keren geprobeerd me te verleiden tot het in de wereld zetten van nageslacht. Afgezien van een hoop meer praktische bezwaren was toen voor mij al één van de belangrijkste punten, dat je maar weinig van zo'n kind's leven mee gaat krijgen. Die boot heb ik dus afgehouden, maar desondanks aan avonturen begonnen, die me overonduidelijk onrustig en ongeduldig maken.
In Utrecht en Frankrijk zijn momenten geweest waarop het leven definitief in gewenst rustig vaarwater leek te komen. Relatief rustig. Rustig in de betekenis, dat je weet wat je hebt en weet waar het heen gaat. Beide keren echter mooi niks van terecht gekomen. In Utrecht door eigen beslissingen. In Frankrijk door de omstandigheden. Eigenlijk zegt het, wat ik denk, dus geen ruk. Waarom dan toch dat streven naar een soort afgeronde setting?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten