Zondag. Rare zondag. Een zondag zonder kerk, was en soep met ballen. Maar wat werkelijk onvoorstelbaar is: een zondag met werk! Had hun moeder nog geleefd zou de mais nooit tot december op het veld hebben gestaan. Da's een. Of het werken op zondag gedoogd zou worden om de mais alsnog binnen te krijgen, zou ik niet weten. Het oude mens was meer met het land en het bijbehorend werk verbonden dan haar kinderen.
Ik heb het vast al een keer geschreven. Het vreemde is, of was, dat ze hun kinderen via o.a. opleiding de mogelijkheid hebben geboden om aan het dorpse bestaan te ontgroeien, maar de moeder de kinderen na de dood van haar man en haar eigen herseninfarct gedwongen heeft voort te zetten, wat ze zelf niet meer kon; de kleinschalige familieboerderij. Èn de kinderen zijn daar, volgens mij, verzetloos mee accoord gegaan. En dat terwijl iedereen met een beetje afstand en een of tweemaal nadenken had kunnen zien, dat dat niet zou gaan werken.
Het heeft wonderwel nog een aardig tijd, tien jaar bijna, stand gehouden. In de bijna twee mndn na haar dood maakt het kaartenhuis echter vervaarlijke bewegingen. Wat een kleine 10 jaar geleden niet gebeurd is, zal nu moeten gebeuren. Keuzes maken. Consequenties overzien. Knopen doorhakken. Wanneer gaat het gebeuren? Op tijd of na het verdrinken van het kalf? Een slopend proces, ik weet er alles van en had daarbij gelukkig met niemand anders te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten