Het jaarlijks terugkerend probleempje. Verkopen van vetgemeste varkens. December is hier de slachtmaand. Varkensvlees voor de Kerst, lamsvlees met de Pasen. Twee varkens had Mariana dit jaar. Eentje, die niet echt wilde groeien en nog geen 120 kg heeft gehaald in een jaar, is ze inmiddels kwijt. Nummer twee, zeer ws meer dan 200 kg, staat nog in de verkoop. Prijzen staan al jaren onderdruk en zo kort voor de Kerst probeert een potentiële koper, die nog verder naar beneden te drukken, in de wetenschap, dat je het varken ws niet gaat verkopen.
Eentje was voor eigen gebruik bedoeld. Dwz voor moeders, Mariana en mij. Niet dat wij de afgelopen jaren ook maar bij benadering een varken per jaar hebben geconsumeerd. Bovendien was haar moeder de vleeseter en die is niet meer. Voor Mariana is het slachten als een hoop van de boerse bezigheden een soort hang naar vroeger, toen alles 'beter' was. De hoeveelheden hebben echter niks meer met de huidige behoeften te maken. Hetzelfde geldt voor de conserven, die 'voor de winter' worden gemaakt.
Slachten is een sociale bezigheid. Roulerend ben je wel een paar weken bezig met vleesverwerking: worsten, ham, pekelen, roken. Het gebeurd echter steeds minder. Je koopt voor minder geld (èn kwaliteit) per kilo in de supermarkt, wat je nodig hebt voor het moment. Geen kilo's gerookt buikspek meer, die maar ergens hangen te hangen. Onderwijswerk vereist geen spekconsumptie. Geen diepvries vol onduidelijke varkensrestanten.
Met de recente kaalslag onder de oudjes verdwijnen bovendien niet alleen de hulpvaardige handen, maar ook de recepten. Misschien volgende jaar zien of een klein of een half varken de moeite van al het werk waard is. Dit jaar wordt het, vrees ik, een koopje voor een gegadigde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten