Inmiddels heel wat keren het omslaan van mijn stemming mogen waarnemen. Soms met een dagenlange aanloop, soms in een paar uur bekeken. Einde van de middag een record. In een oogwenk, als ik het als in slow-motion zou willen zien. Het ene moment druk met de afhandeling van een langslepende toestand waar eindelijk knopen in konden worden doorgehakt en aan de andere kant van de imaginaire scheidslijn het totale niets. Moedeloosheid, hopeloosheid, reddeloosheid. Langzaam met afkeer, verbijstering en ongeloof vollopende leegte.
En dan die timing. Na mndn zoeken, dubben eindelijk lampen kunnen vinden die èn onze goedkeuring konden wegdragen èn verkrijgbaar waren, al was dat laatste nog een hele klus, en ipv van de vlag uit, gaat ie halfstok. Wat een kommer en kwel.
De weersomslag? Een lichamelijk ongemak? De verkeerde gedachten? De opbeurende borrel of meer het gebrek daaraan? Een of andere nog te benoemen besef? Ergens ging een knop om, maar geen idee welke. Eenmaal op bed was vergeleken met mij een grafstemming nog feestgedruis geweest. De wereld had kunnen vergaan, ik zou niet in beweging zijn gekomen. Ik schrok van mezelf. Me na een uur of wat in bad gezet en vervolgens gedwongen tot activiteit. Anders waren de lampen alsnog door onze vingers geglipt, Misschien gaat er nog vanalles mis, maar niet vanwege mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten