Het bloggen, en wat nièt trouwens, is voor het grootste deel simpelweg vasthouden aan een stramien, het instandhouden van een bezigheid, beweging. Iedere afwijking in negatieve zin bekoop je met doorstarthaperingen op z'n best en herstartperikelen op z'n slechts. Een paar dagen de spanning van de draad laten glippen en direct moeite om de al weken voorthobbelende vaart te herpakken. Nu gaat het natuurijk (Ahum!) om de kwaliteit en niet om de kwantiteit. Maar voor het verschijnen van die kwaliteit is een zekere kwantiteit noodzakelijk. Het zijn geen gedichten, waar ik op de woorden broed gelijk een kloek op haar aanstaande kuikens.
Ik benodig een zekere vaart, bijbehorende afstand en een gewenste verwondering, ergernis of dergelijke. En dat in de vorm van een zekere routine maar niet routineus. De boel laten waaien kan dus alleen 'in het kader van' en niet door van buitenaf opgedrongen (Hallo omstandigheden!) verstoringen. Kortom geen gedoe meer met mijn gezondheid of wat er verder te bedenken valt, tenzij het in 'het kader' past dan wel passend gemaakt kan worden.
Een helder hoofd is daarin wel het minste. En daar schort het nog steeds aan, al heeft het algehele gebrek aan 'fut' zijn dieptepunt gehad. Morgen zien we verder en hoop ik op een 'normale' dag. Wonderlijk hoe weinig van die dagen je hebt, als je er meer dan genoeg ruimte voor hebt. Geen zieke kat dus en dat betekent dat Sissi morgen hopelijk haar eetlust hervindt en de braakneigingen is verloren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten