En zo zak ik langzaam weer weg of glij ik af. Het is maar, wat je wilt. Oppassen geblazen dus. Ergens zit iets verkeerd in het systeem. Het rare idee dat dingen vanzelf moeten gaan? Het gemak waarmee te pas en te onpas 'het leven' overmatig gewicht in de schaal legt? Straks moet ik me nog een baan zoeken om het doodsgetreiter een beetje controleerbaar te houden en mezelf in beweging.
Je krijgt het niet bedacht. Eindelijk bevrijdt van iedere door derden direct of indirect opgelegde dwang en de machinerie hapert ipv jubelend en juichend soepeltjes te draaien. Niet de snorrende kat in de zon maar de onwillige motor na een koude nacht. Eigenlijk een soort luxe, maar de soort, die ik kan missen als kiespijn aan de vooravond van mijn eerste bezoek aan een 3-sterrenrestaurant.
Ooit bedacht dat het genieten van vrijheid discipline veronderstelt? Iets zegt me, dat ik dit heb geweten, maar het nooit voor waar heb willen aannemen. Bij deze dus. En is nu dan alles geregeld? Gaat het van af nu dan wel vanzelf, sorry, soepeler? Soepeler dank dwang? Gepland genieten. Kan aan mij liggen, maar iets klopt hier niet. De combi willen-kunnen-moeten is nog steeds niet lekker gehergroepeerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten