Gisteravond voor de tweedemaal in de afgelopen dagen zitten lezen. Een lamp boven de tafel ipv de gezelligheid van kaarsen naast je is een wereld van genot. Lezen doet goed. Behalve dat het een interessant boek is van een Duitser, die jarenlang fotoreportages gemaakt heeft van de Zigeuners in Europa en verhaalt over zijn ervaringen met de diverse groepen en de wereldvreemdheid van wetenschappers, die menen te weten hoe het wereldje, het leven en het denken van Zigeuners in elkaar zit zonder er ooit een gesproken te hebben, laat staan bezocht, is de bezigheid opzich een verademing. Het haalt me uit mijn eigen kleine kringetje. Input ipv output.
Moet ik het vergelijken met het eindeloze geklets van anderen mn over anderen? Misschien is het mechanisme van wereldvergroting in principe gelijk maar inhoudelijk ontstijgt het boek gelukkig het roddelniveau van de meeste conversaties.
Een hoop van de beschrijvingen concentreert zich op ervaringen in Roemenië, zelfs voor een groot deel in wat nu zo'n beetje tot mijn leef- en bewegingswereld behoort. Sibiu, de Sachen, Sighisoara, Copsa Mica en veel Duitse namen voor dorpen, die ik alleen in de Roemeense variant. Het inzicht dat de man geeft in de werelden, want het is niet één grote massa, het denken en de mentaliteit van de Zigeuners is behalve onthutsend ook nu al voor mij herkenbaar. Bijv. het absoluut niet met morgen bezig zijn en een gebrek aan waardebepaling van leven en zaken.
Als voorbeeld geeft hij dat veel huizen van de Sachen, na hun vlucht uit het post-Ceausescu Roemenië begin jaren negentig in bezit werden genomen door zigeuners, de het in één winter tijd letterlijk opstookten ... schuren, vloeren, ramen, deuren t/m de dakconstructie. Heb je het één winter warm gehad en direct geen huis meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten