Vier uur kapot geslagen op geheel ontbrekende keuzemogelijkheden. Onvoorstelbaar zoiets te bedenken, maar het is die befaamde werkelijkheid, die je ergste angsten op z'n sloffen links inhaalt. Grafstenen. Grafbedekkende stenen. Oké, er waren wat verschillende granietsoorten, maar slechts één model. En, laat ik me op de vlakte houden, niet mijn smaak. Maar om mijn smaak ging het gelukkig niet.
Een bedrijfsterrein volgestouwd met één model grafbedekking. Iets met goedkopere prijzen vanwege de winter. Er wordt vast niet minder gestorven of begraven, maar ws wel minder afgewerkt. En iets met aparte bestellingen, die mndn duren. Alsof de dooie daar wakker van zal liggen. Zal de persoon sowieso weinig uitmaken, waar die precies onder weggewerkt wordt. De moeder van Mariana vond de afwerking in een soort terrazzo-beton prachtig. Overal als vloer gelegd in scholen, ziekenhuizen en psychiatrische inrichtingen van voor de 2e wereldoorlog, maar dan grover en valer. En bij wat Mariana nu bedacht heeft, is haar moeder niet betrokken geweest.
Een hoop gelul. Geen gladde verkoper. Een goede sul als grafbouwer. En Marianna weer het kind dat onverwachts wakker wordt in een wereld van snoep (of zijn dat App's tegenwoordig?) en alles wil hebben. Uiteindelijk wel op iets redelijk acceptabels uitgekomen en retour Coves getogen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten