Vanochtend met negen honden onderweg. Mijn twee, drie bekende meelopers en onbekender spul, wel al gesignaleerd maar meer op afstand. Reden? Een loopse teef, weer eentje, die om brokken bedelt. Diertje van het formaat van een Dwergpincher. Lelijk als de nacht. Maar vandaag dus omzwermt door wel drie reuen, die maar weinig onderdeden voor het formaat van Sammy. Wil dat tot resultaat leiden komt daar enige lenigheid bij kijken en zal het dametje in kwestie heel wat meer bereidwilligheid moeten tonen.
Katrien vond al die honden maar niks. Nu vind Katrien meer en meer maar niks. Hoewel ze inmiddels weer regelmatig mee uitgaat -na een paar weken met iets meer dan zachte dwang- blijft ze nu vaak ergens in het veld staan en wacht tot Sammy en ik ons rondje hebben gemaakt. Gisterenavond in het donker was ik haar daardoor kwijt. En roepen heeft bij een dove dame ook niet zoveel zin. Dus eerst Sammy naar huis gebracht en toen met een zaklamp terug het veld in, hopende dat ze daar op zou reageren en/of niet ongericht naar ons opzoek was gegaan, want dan zou het de bekende speld in een hooiberg kunnen worden. Gelukkig kwam ze halverwege de route opdoemen uit de duisternis.
Vanochtend had ze geeneens zin om de weilanden in te gaan. Terug aan de lijn ging ze gedwee mee. Weer los keerde ze prompt om en liep terug. Wat wil je dan? Weinig toch? Terug dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten