Het meeste van me afgewerkt, blijft er altijd een stukje over. Een stukje dood. Hardnekkig onderwerp met tegenwoordig guerilla-technieken. Gewend aan het alledaagse opduiken op de meest uiteenlopende momenten, is het 's nacht al weken redelijk rustig. Wàs het, tot voor een paar dagen. Ineens heeft het fenomeen weer een mechanisme gevonden, dat me weet te treffen. Een variatie op de pesterijen van een paar mndn geleden.
Wakker worden 's nachts is inmiddels alles behalve abnormaal. Ook moet je dan vaak ff bedenken van 'Wat & hoe'. Droom? Dorst? Verkeerde ligging? Lawaai? Of gewoon geen duidelijke reden. In dat rijtje hoort ook iets met de dood. Het idee het te zijn. Het idee het te ondergaan. Het idee dat het eraan zit te komen. Die laatste categorie is sindskort de verstorende factor. Ongetwijfeld niet nieuw behalve in de vormgeving.
Niemand heeft in deze ervaringen weten over te dragen, die achteraf niet bij elkaar gefantaseerd bleken te zijn. Dus het blijft raar ineens het idee te hebben, dat je 'eraan gaat'. Ondanks het gebrek aan vergelijkingsmateriaal, kun je dus toch het gevoel hebben, dat je aan je laatste momenten bent begonnen. Ook deze keer gaat dat gepaard met rood gekleurde beelden. Beelden, waar ik geen aandacht meer aan besteed, als ze zich aan me op proberen te dringen. Desonadanks is het niet iets dat in seconden is gepiept. Waan en werkelijkheid moeten gescheiden, gedachtenstromen afgeleid en de innerlijke rust hersteld, waarna de aandacht weer naar de nachtrust kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten