Gisteren in de tuin bezig geweest en na het wegsnijden (met beleid) van een aantal vierkante meters onkruid de selderieknol en de prei teruggevonden. Mn de eerste heeft zich niet op z'n kop laten zitten door het overkoepelende onkruid. De prei is van dunne naar dikke potlood gegroeid. Heeft het meer in de hoogte dan in de breedte gezocht. Een verse preisoep zit er nog wel in. Misschien zelfs twee. Blijven de komkommers over. Hoewel ik daar niks van verwacht, ga ik ook die plek opschonen. Geschoond moet er hoe dan ook worden.
Het kwam gisteravond ineens in me op en het direct gedaan. Raar. Maar het is een rare tijd momenteel. Het is hangen tussen vanalles in. Een interbellum. Niet mijn eerste. Waarbij je die oorlogen als overdrachtelijk moet zien, of had ik dat al eens geconstateerd. Zou kunnen, want als ik iets ben, is het wel consequent. Maar ik hang dus. Zo'n dag als vandaag waarop je met een goed gevoel geen ene fuck doet. Beetje boodschappen, koken, siësta en zometeen de afwas.
Morgen maar weer een duw aan de herinstallatie van de Pc geven. Het gewenste boek lijkt gevonden en is besteld. Zal niet direct morgen op de mat liggen, maar dat maakt niet uit. De grip op het bestaan hernieuwen mag nog ff wachten. Laat die teugels maar ff vieren. Als de ramen en deuren in de bijgebouwen van de schuur zitten kan aan het èchte leven hier ter plekke begonnen worden. Eindelijk! Dan moeten de teugels weer strak. Strak de winter door.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten