Dit is één van de en misschien wel dè kracht van het blog. Ik kan eindeloos en ongestoord tegen mezelf aan lullen. Doordrammen zonder noodzaak van begrip, acceptatie of goedkeuring. Ik braak en ruim daarna de zooi weer netjes op. Ik trek me in, door en uit de stront. Duik in putten voor het dempen. Sta op gepaste afstand met verwondering naar mezelf te kijken. Zoek naar extremen waarvan ik allang weet, dat ze geen effect hebben maar kan het niet laten. Het spiegelbeeld dat het niet bij een reflectie laat.
Na groots geprobeerde gebaren moeten de honden naar hun nachtplek, ik in bad en als ik slim ben ook in bed. Wens en werkelijkheid. Duwen, trekken en verrekken. De traagheid van morgenochtend zet alvast de hakken in het zand. Uitgeteld de nacht in heeft z'n charmes verloren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten