Dat het leven iets raars is, verzucht ik niet voor de eerste keer. Kijk je bewust om je heen, wordt het enkel surrealistischer. Als ik naar mezelf kijk, naar Mariana, de verschillende honden ieder op zich, naar Sissi maar ook Snoepie, de aannemer, de werkers, de buren, de beesten die 's morgen en 's avonds door het dorp heen lopen, het wild op de wandelingen .... het zijn zoveel verschillende werelden, moeilijk verenigbaar maar vergelijkbaar in hun zinloosheid. 'Zin' in de betekenis dat je iets doet en met dat resultaat verder kunt. Bewonderen, gebruiken, delen, bewaren, maakt niet uit. Maar voor alles wat leeft geldt, dat er een moment is waarop alle inspanningen en verkregen resultaten op gaan in niets. Verwaaien, oplossen ... zoiets.
Positief bedacht, ben je er eventjes en laat je wat sporen achter, die uitgewist worden door de voortschrijdende tijd. Mooi gezegd, al zeg ik het zelf, maar knap kut, dus. Neem Mopke. Nee, neem Sammy. Oktober 2002 ter wereld gekomen, als ik me niet vergis. Rond de jaarwisseling met z'n zus Katrien naar LpM verkast. Daar dik dertien jaar rondgelopen, gegeten, veel geslapen, gespeeld, gejaagd en mij achter mijn kont aan gelopen. Eind maart 2015 naar Roemenië verhuist in een dagendurende autorit ingeklemd tussen verhuisdozen en zijn zus. Ook hier z'n rondjes gemaakt, nog meer geslapen, niet meer gespeeld of gejaagd maar nog steeds mijn nabijheid opgezocht. Voorjaar 2017 was het afgelopen. Nu ligt ie op een meter diepte waar pallets met dakpannen en bestratingsstenen staan, straks gras ingezaaid wordt en misschien nog een steen met z'n naam erop komt te liggen.
Maar waar is ie? Wat is over? Wat rest? Hij moet het hebben van mijn herinnering. Als die stopt is het over en out. 14,5 jaar aanwezigheid die je wegblaast als een veertje. Dat veronderstelt nog een activiteit maar het gaat erger, het verdwijnt ongemerkt in het niets. Het grote, alles omvattende niets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten