Het gaat langzaam, maar vooruit. Vandaag meer gedaan dan gisteren en hopelijk minder dan morgen. De moeheid en dan mn de ochtendsiësta blijft. Daarvoor gaat het tussen de oren een stuk beter. Het is de conditie, die de grenzen stelt. De tuin valt in deze buiten de rest van het stramien. Het idee daar iets te doen staat me op een speciale manier tegen. Het is alsof de tuin omgeven is door een onzichtbare afzetting, die me op afstand weet te houden. Een afscheiding met een zichzelf versterkend effect.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten