Jammer hè, dat mijn leven zo saai is geworden. Nog ff en ik beleef alleen nog maar lol. Niks geen emotioneel pakkende verdieping meer, enkel nog oppervlakkig genot. Brandende kaarsjes. Cadeautjes rond strooien. Hoofden op hol jagen. Mezelf (laten) verwennen. Tijd te kort komen en meer van die ongein. Weg medeleven en begrip.
Een bluesdeuntje op de achtergrond herinnert aan betere, echtere tijden. Het is dat de kou nog noopt tot enig afzien anders zou het toch heel onchristelijk goed gaan. Zoiets kun je alleen maar wantrouwen, dat kan nooit kloppen. Ergens ligt een of andere tegenslag zich te verkneukelen over mijn argeloosheid, slijpt zijn tanden en wacht geduldig het juiste moment af om ze in me te zetten. Dan kunnen Chuby and Bonamassa weer op vol volume uit de boxen dreunen. Nu kan het nog, het enige geluk bij dit ongeluk, straks levert dat weer eindeloos gezeur op met de buren. Net als de honden die de ene kip na de ander tot nuggets zullen verwerken. Gelukkig blijft het behelpen.
Nu in het voorjaar wat vlinders op rare plekken, een koper ten tonele en bijvoorbeeld onverwachts een geheel onvoorspelbare draai aan mijn bestaan. Wel de prettige kant op aub, maar dat lijkt me te vanzelfsprekend voor woorden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten