Zò, dat was berichtje 366. Klein maar fijn, kort en krachtig! Het jaar is gedaan en ik zit met deze al in de ereronde. Formeel nog 29 dagen te gaan, daar mag ik me mooi doorheen freewheelen. Iedere letter vanaf het begin van dit stukje is een cadeautje. Een cadeautje voor de lezers, vooral lezeressen -kan ik ook niks aan doen- die mij dit jaar heel trouw of wat minder regelmatig op de voet hebben gevolgd. Dank!
Blijft trouwens iets dubbels hebben, fans. Soms helpt het je om door te zetten, vaker is het een blik over je schouder, die je liever kwijt dan rijk bent. Soms verleidt het tot reageren, meestal meer tot een vorm van zelf-censuur. Niet dat er nou zoveel open en bloot het net in wordt geduveld. Die indruk wekt het misschien, maar schijn bedriegt. Het is een vorm van photoshoppen maar dan met woorden, in eigen beheer, heel ambachtelijk zonder digitale hulpmiddelen.
Vraag je maar eens af, wat je nu werkelijk van me weet? Hoe ik mijn dagen vul, mijn voor- en afkeuren, mijn gedachten of gevoelens. De inzage die ik geef, loop chronisch achter de feiten aan en niet alleen achter de feiten. Afgezien van een enkele uitglijer komt alleen naar buiten wat voorbij is, overbodig is geworden, weg kan. Ja, in feite geef ik inzage in mijn vuilniszak, maar ben zo slim om de persoonlijke papieren door de versnipperaar te halen. Nu vertelt een vuilniszak een hoop en kun je al interpreterend een ziel compleet met zaligheid "hinein" projekteren, maar weten ..... dat doet er nu maar één.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten