Het is koud en ook weer niet. Het is onprettig. Het weer beperkt de reeds aanwezige beperkingen. Niks stimuleert. Je kunt wel begeren, maar "So what?" Het zijn niet de omstandigheden die belemmeren. Of wel, maar wat maakt het uit. Deze plek en dit leven heeft geen drijfveren meer, de aandrijvende kracht is exit, de tank leeg, noem het op. Dus, je kunt het keren of draaien, zoals je wilt. Links, rechts, tweezijdig tegelijk dubbeldoorgedraaid desnoods tegen elkaar in, het staat stil, blijft stil staan en gaat echt niet meer bewegen, laat staan stromen.
Het was mooi, is prachtig maar het is voorbij. Het is verleden tijd, gone, over, een geest, herinnering, geschiedenis. Het was een étappe en ik heb 'm genoten, maar aan iedere lekkernij zit een eind, op, weg. En misschien is de hele ellende geweest, dat ik wel steeds heel hard geroepen heb, maar er uiteindelijk eigenlijk niet aan wilde ...... Hap!!
Je ziet de instemmende gezichten vol overtuiging "Ja"-knikken. Dit is bevestigend, dit is voorstelbaar, hier kan men mee leven, klinkt aardig, men zou het zelf verzonnen kunnen hebben. Gaat spelen, potverdrie!! Het wordt weer tijd, dat geluisterd wordt, naar wat er werkelijk wordt gezegd en lukt dat niet, dan leven we helaas in andere werelden. Dan kun je een hoop lol hebben, ook met elkaar maar laat dat begrijpen aub zitten. Begrip veronderstelt dat je tenminste een poging onderneemt om mij in mijn leven te volgen. Geen meetlatten waar langs ik word gelegd, geen Procrustes bedden waar ik op moet passen. Probeer me te volgen en geef het eerlijk toe als het niet lukt, maar dwing me niet noch leef verder in de illusie, dat ik wel zal veranderen. Die weg zijn vele al tevergeefs gegaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten