(10/07/2009) Zoals gezegd de onrust vannacht redelijk kunnen relativeren, niet in de verleiding gekomen voor het nemen van kalmeringsmiddelen en zelfs mijn bed niet uit geweest. Een beetje tegen mezelf aangeluld en niet persé willen ontspannen maar me gewoon omgedraaid om te slapen.
Ik moet niet te vroeg en/of te hard roepen, de praktijk heeft geleerd, dat alle oplevingen tot op heden snel afgestraft werden met een terugval, maar ik heb het idee, dat ik wat afstandelijker en losser met mijn situatie kan omgaan, in staat ben tot iets meer zelfdiscipline. Ik zie tekenen van normalisatie. Daarmee zijn onrust noch zenuwen verdwenen en de laatste paniekaanval zal ik ook wel niet gehad hebben, maar ik heb het idee, dat de hele toestand mijn leven ietsje minder beheerst, waardoor wat gaatjes ontstaan in de donkere ellende en de vrolijke schittering van het licht, de zon kan doordringen in mijn dagelijkse doen en laten.
Positief blijven en zoals vanmorgen gewoon trots zijn op de derde dag zonder kalmeringsmiddel en een nacht die niet ideaal maar ook niet hopeloos slecht was. Zo meteen een rondje met de honden, dan hier binnen nog wat doen en daarna H2 (en liefst ook het pleintje) in orde maken, dan hebben we dat gehad. Daarna zie ik verder, voor vandaag misschien niks verplichts meer maar morgen gaat het dan verder o.a. met de terrassen en de doorlaat van het meer.
Vooral kalm aan, tevreden zijn met kleine stapjes, niet in een week willen inhalen wat in anderhalf jaar verloren is gegaan en het allerbelangrijkste van alles is: bezig blijven, bezig blijven en nog eens bezig blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten