Op de laatste dag nog wat ongewenste souveniers opgedrongen gekregen. Verder zijn het de beelden en gedachten die de afgelopen veertien dagen een plekje in de toekomst moeten zien te geven. Die vlooienbeten verdwijnen wel weer. Ik zal er ook geen moeite voor doen om ze in stand te houden. Dit itt de visuele en emotionele indrukken, die ik met aandacht, zorg en toewijding zal omringen. Uiteindelijk zijn het weer de woorden die het moeten doen. Die ruimte moeten scheppen voor en tegelijk vorm moeten geven aan de gewenste herinneringen. Gewoon sec maar ook een beetje meer kleur en/of glans hier, een kanttekening elders, met begeleidende overpeinzingen en misschien wel een overkoepelend kader.
Zonder woorden geen herinnering, misschien een hoop gevoel maar niks te delen. Een verhaal zonder woorden of vormgegeven beelden, het zal bestaan, kan me er zelfs wat bij voorstellen maar als iets exclusief en slechts tot een zeer select gezelschap zal doordringen, dan is het dat wel. En iedere vormgeving doet natuurlijk afbreuk aan de eigenlijke intentie, maar beter een tijdje schaven en schuren dan met een zalige blik het hoofd in de wolken steken. Dat is voorbehouden aan een heremiet. Die heeft er geen last van, mag je hopen, dat ie het niet kwijt kan. Ik wil er echter meestal wel vanaf, al is het maar aan mezelf in de dagboekbestanden of op papier. Lukt dat niet dan kan dat aardig wringen, maar ben je het ei dan eindelijk kwijt, voelt het vaak verloren aan. Daar zo ergens tussenin, daar hang ik nu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten