Lustrum

 Vijf jaar geleden zat ik volkomen verdwaasd op een traptree en was de kermis van het begrafenisondernemen begonnen. Lichtelijke farmaceutisch verdoofd gaf ik antwoord op vragen zonder ook maar een fractie van een seconde na te denken. Blijkbaar weet je sommige dingen zonder er ooit concreet mee bezig te zijn geweest. Dat beslissen en doen alsof je niet beter weet, heeft bijna twee weken voortgeduurd door de afscheidsplechtigheden in Frankrijk èn Nederland.

 Niet dat ik achteraf geen dingen anders gedaan zouden hebben. Zeker weten zelfs, maar het zou per saldo weinig aan het geheel veranderen. De invloed van anderen zou ik bij een herhaling, die er gelukkig nooit komt, direct van begin af aan de kop indrukken. De manier waarop anderen het leed denken te kunnen claimen en daarbij bijna over lijken gaan..... Een beetje morbide maar behalve toepasselijk ook erg dichtbij de toemalige werkelijkheid.

 Vijf jaar waarvan ik er ruim vier heb lopen worstelen met het terug in banen leiden van mijn leven. In feite nog steeds bezig ben omdat het vertrek van hier in mijn optiek erbij hoort. Rouwen is daar een onderdeel van geweest. Onhelder wanneer het precies is begonnen, in elk geval ruim voor het overlijden maar dat heeft hier verder weinig te zoeken, en ergens zonder klinkende uitsmijter uit mijn bestaan verdwenen. Anders is het verlopen met de consequenties van besluiten, fouten en gebeurtenissen waarin Yoland's dood een niet onbelangrijke schakel is gweest, maar toch ook weer niet meer dan een schakel.

 Omstandigheden zijn een hardnekkig tegenstander. Zelden ergens mijn tanden zò op stuk gebeten als op de cocktail die me in 2006/7 werd ingeschonken. Ja, dat is vloeibaar  en toch!! Murphy's law heeft zich ten volle kunnen uitleven en het Peter Principle bleek ook buiten carrièrepaden van toepassing. Fysiek en mentaal door de wringer gehaald en ten lange leste weer terug het leven ingetrapt. Tenminste .... ergens moet het d'r toch 'ns een keertje van komen. Lijkt me zo.Toch? Niet dan? Nou dan! Schiet 'ns op!!