De dagen, weken, momenten glijden door mijn handen. Heel platgetrapt zou ik nou kunnen stellen, dat de tijd snel of zelfs sneller gaat. Maar dat is onzin. Ik heb er minder grip op. Ik vul ze minder op, buit ze minder uit. Minder hunkering, minder verlangen, of net meer maar anders. Eerst wilde je ergens komen en nu is vasthouden het adagio. Ook zonder dat je iets wilt, doet of moet gaat de tijd voorbij. Ogenschijnlijk sneaky maar op de keper beschouwd gewoon zoals het al decennia, eeuwen en in grootsere eenheden verloopt. De basis is de seconde. Iedere seconde weer. Stug doortikkend. De vormgegeven veroudering. Ergens is de behoefte ontstaan dat te registreren cq te volgen.
Ooit kon het niet snel genoeg en nu probeer je te remmen, beide is zinloos. Eeuwig bestaan is in feite volstrekt onmogelijk, omdat het veronderstelt dat steeds iets nieuws ontstaat en niks terugkeert. Dat er steeds iets gegeven wordt en nooit genomen. Dat het universum en het leven een eindeloos pruttelende bron zou zijn, die uit niets iets weet te produceren. Ooit is in een enorme braakbui (mogelijkwijs) het hele universum uit het ogenschijnlijke niks gekomen, maar de aansluitend overal en nergens fungerende kringlopen wijzen in feite voortdurend op de eindigheid en beperktheid van de middelen. Leven, materie, lucht, energie .... geef het een naampie, het komt ergens vandaan en gaat ergens heen, vaak terug naar de oorsprong ongeacht de transformaties die tussentijds de revue passeren.
Op die kringlopen en evenwichten kun je in alle rust een klokje loslaten, maar hoe mooi en tegenwoordig vooral duur die dingen ook zijn, het verandert niks. Ik heb net vandaag een erfstuk van mijn vader weggebracht om schoongemaakt danwel gerepareerd te worden. Klokje met een datum van 1926, misschien al eerder ontstaan en in elk geval later in de familie gekomen. Ik wil dat het tikt, daar is het voor gemaakt en als het dat weer doet, kijk ik er met een gerust hart zo weinig mogelijk naar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten