Vergelijkend warenonderzoek met het mij omringende deel van het menselijke ras toont telkens weer, dat ik eigenlijk met weinig, erg weinig tevreden ben. Nu heb ik veel van het een en andere en dat verwart makkelijk. Ik leef naar mijn mogelijkheden. Deels tenminste. Altijd gedaan. Als je niks hebt, moet je niks willen, tenminste niks wat je je niet kunt permiteren. Zit de slappe was je minder tegen, moet je niet te moeilijk doen.
Geld blijft iets raars, ook als je het wat regelmatiger in je zak hebt. Je kunt het maar één keer uitgeven, het is iedere keer weer 'a once in your lifetime change'. Hoe minder je hebt, hoe zorgvuldiger je wikt en deste genotvoller je beschikt. Misschien is minder in deze echt wel meer. Als miljardair raakt je volgens mij niks meer echt op die plekken die er toe doen. Betrokken zijn is dan erg gemakkelijk en genieten volgens mij onmogelijk.
Een weekend in Parijs of Boedapest waarin meerdere maanden door je handen stromen. Uitgegeven geld, gespendeerde tijd waar je in meervoud voor moest bloeden. Die dagen staan onwisbaar in mijn geheugen gegrift. Ergens is een worm in dat systeem gekropen en heeft vanzelfsprekende maar ongewenste banen gevroten. Ik wil van het circus af, waar ik nooit voor had moeten kiezen.
In alle gevallen blijf ik verre van mijn grenzen, zowel de goede als de verkeerde kant op. En luxe heeft wel wat, ik zal het niet ontkennen en geniet het met regelmaat maar het simpele blijft trekken. Het wroeten in de grond, het koken uit de tuin, het volgen van de seizoenen ... alleen aub geen kroontjespen meer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten